Εκείνα τα καλοκαίρια....

Νομίζω ήταν αιώνες πριν...Μοιάζουν όλα τόσο μακρινά...

Η εικόνα μας όμως παραμένει στο μυαλό μου, αναλλοίωτη στο χρόνο: καθισμένες στο πλατύσκαλο της αυλής, να πλέκουμε μανιωδώς, λες και κάναμε αγώνες πια θα τελειώσει πρώτη! Εύκολα σχέδια εγώ, περίπλοκα εκείνη! Περνούσαν οι γειτόνισσες και μας κοίταζαν, σταματούσαν και ρωτούσαν: "μπρε συ κυρα-Μαρίνα την έμαθες την εγγονή σου βελονάκι ή ακόμα;;;" Και εκείνη τεντωνόταν όλο περηφάνια και έλεγε: " από τσι έξε μου εγγόνες μόνο τούτη έχει το χάρισμα και ας είναι και Αθηναία...." και έσκαγε στα γέλια γιατί ήξερε πως θύμωνα με τη λέξη "Αθηναία" αφού εγώ ένιωθα πέρα ως πέρα κρητικιά!!!
Άλλες φορές πάλι "σκαλίζαμε" μαζί το σεντούκι που είχε στο δωμάτιό της για να βρούμε χαμένα μοτιφάκια και να τα τακτοποιήσουμε ράβοντας τα σε φύλλα από παλιά περιοδικά. Ακόμα έχω μερικά...

Η βόλτα από το χωριό στο Ηράκλειο ήταν για μένα διαφορετική απ'ότι για τους υπόλοιπους! Η συμφωνία μας ήταν ότι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ θα επισκεπτόμουν και θα αγόραζα νέα σχέδια από τα μαγαζιά με κλωστές και εργόχειρα! Έτσι κατα την επιστροφή μου είχαμε ώρες αναλύσεων και συζητήσεων για το που θα μπει το ένα σχέδιο και που το άλλο, αν θα γίνει τραπεζομάντιλο ή σεμέν, τι κλωστή πρέπει να χρησιμοποιήσω.......Γιαγιά και εγγονή σε συσκέψεις υψηλού επιπέδου!!!

Ανεκτίμητες στιγμές, υπέροχα καλοκαίρια, τρυφερές στιγμές αγάπης που μου λείπουν πολύ!!! Αρκεί να πιάσω το βελονάκι στα χέρια μου, να σκαλίσω το συρτάρι με τα σχέδια, να νοικοκυρέψω τα πλεκτά μου (δημουργίες δικές μου και δικές της) και όλα μονομιάς είναι ΕΚΕΙ!

Εκείνα τα καλοκαίρια της αθωότητας είναι για πάντα χαραγμένα στην ψυχή μου....