Η εικόνα μας όμως παραμένει στο μυαλό μου, αναλλοίωτη στο χρόνο: καθισμένες στο πλατύσκαλο της αυλής, να πλέκουμε μανιωδώς, λες και κάναμε αγώνες πια θα τελειώσει πρώτη! Εύκολα σχέδια εγώ, περίπλοκα εκείνη! Περνούσαν οι γειτόνισσες και μας κοίταζαν, σταματούσαν και ρωτούσαν: "μπρε συ κυρα-Μαρίνα την έμαθες την εγγονή σου βελονάκι ή ακόμα;;;" Και εκείνη τεντωνόταν όλο περηφάνια και έλεγε: " από τσι έξε μου εγγόνες μόνο τούτη έχει το χάρισμα και ας είναι και Αθηναία...." και έσκαγε στα γέλια γιατί ήξερε πως θύμωνα με τη λέξη "Αθηναία" αφού εγώ ένιωθα πέρα ως πέρα κρητικιά!!!
Άλλες φορές πάλι "σκαλίζαμε" μαζί το σεντούκι που είχε στο δωμάτιό της για να βρούμε χαμένα μοτιφάκια και να τα τακτοποιήσουμε ράβοντας τα σε φύλλα από παλιά περιοδικά. Ακόμα έχω μερικά...
Ανεκτίμητες στιγμές, υπέροχα καλοκαίρια, τρυφερές στιγμές αγάπης που μου λείπουν πολύ!!! Αρκεί να πιάσω το βελονάκι στα χέρια μου, να σκαλίσω το συρτάρι με τα σχέδια, να νοικοκυρέψω τα πλεκτά μου (δημουργίες δικές μου και δικές της) και όλα μονομιάς είναι ΕΚΕΙ!
Εκείνα τα καλοκαίρια της αθωότητας είναι για πάντα χαραγμένα στην ψυχή μου....
